Rozdział 5

Oczami Francesci. 
Staliśmy przed domem. Federico właśnie miał wejść gdy go zatrzymałam. 
- Poczekaj. Możemy chwilę pogadać.?- mój głos się trząsł. Strasznie się bałam, ale czułam że jeśli teraz nie powiem mu co tak naprawdę czuję to już nigdy tego nie zrobię. To był ten moment. 
- Jasne. O co chodzi? - podszedł do mnie z jak zwykle nieziemskim uśmiechem. 
Jeszcze chwilę to potrwało zanim zebrałam w sobie wszystkie myśli. 
- Bo wiesz chodzi o to..że..no bo- zaczęłam się jąkać. Nagle zapomniałam wszystkich słów.
- Spokojnie.- złapał mnie za rękę.- Zacznij jeszcze raz. 
Dlaczego on musiał być taki kochany? Postanowiłam dać z siebie wszystko.
- Chodzi o to że ja cię kocham Fede.- wreszcie to powiedziałam. Spojrzałam na jego twarz. Widniało na niej zaskoczenie. Stał z szeroko otwartymi oczami. 
- Słuchaj Fran..-zaczął , ale ja nie dałam mu dokończyć. Pochyliłam się i złożyłam na jego ustach gorący pocałunek. Chłopak nie protestował. To był dla mnie znak...

~~~~*~~~~

Oczami Federico. 

Wyznanie Francesci strasznie mnie zszokowało. Nagle mnie pocałowała. Co najdziwniejsze odwzajemniłem ten pocałunek. Nie wiem dlaczego..

- Czyli to znaczy że też mnie kochasz.- powiedziała rozpromieniona. Byłem zmieszany. Znałem ją tak długo i nigdy nie myślałem o niej jak o dziewczynie...A może teraz jest inaczej? Może powinienem dać jej szansę ? 

- Fran słuchaj. Tak naprawdę nie wiem co znaczył dla mnie ten pocałunek. Ale myślę że mogę dać nam szansę.

- Serio!!- pisnęła i rzuciła mi się na szyję. Następnie weszliśmy do środka. 

~~~~*~~~~

Nastał nowy dzień.Wstałem dość wcześnie i zszedłem do kuchni. Olga pichciła już jakieś pyszności. Zrobiłem sobie herbatę gdy weszła Viola. 

- Jak się podobała impreza?- zapytała i także zrobiła sobie herbatę. 

- Było super. Dzięki. -odpowiedziałem.

- Czyli ty i Fran od teraz jesteście razem??- poruszała brwiami. 

- No tak.

- Bardzo się cieszę. Pasujecie do siebie.- podeszła i pocałowała mnie w policzek. Później ubraliśmy się, odświeżyliśmy i ruszyliśmy do studia. Po drodze zauważyłem Ludmiłę. Przypomniał mi się wczorajszy wieczór. Zobaczyła mnie i zaczęła kierować się w naszą stronę. 
- Hej.-powiedziała przyjaźnie. Myślałem że Viola ją zignoruję i pójdzie przed siebie ale było całkiem inaczej. 
- Hej- odpowiedziała równie miło.- Idziesz do studia? - zapytała.
- No tak. - blondynka zrobiła szeroki uśmiech. 
- To chodź z nami.-zaproponowała Violetta.- A gdzie masz Nati?
- Poszła z Maxim. 
I właśnie w tym momencie zaczęły plotkować. Dogadywały się świetnie. Przez całą drogę buzie im się nie zamykały i głośno się śmiały. Przyglądałem się Ludmile. Teraz była sobą i tak jest najlepiej. Jest naprawdę urocza, ma śliczne oczy i anielski głos. Viola w oddali zauważyła Leona i postanowiła do niego biec. Przytuliła Ludmile co bardzo ją zaskoczyło i uciekła do chłopaka zostawiając nas samych. 
- Widzę że moja przyjaciółka cie polubiła.- zwróciłem się do niej. 
- Tak myślisz?- przystanęła na chwilę.- Naprawdę się staram, ale nie wiem czy i tak nie jestem dla nich za słaba. Wszystkie dziewczyny tutaj są śliczne i pięknie śpiewają a ja....
Złapałem ją za ręce.
- Co ty wygadujesz? Jesteś śliczna. Musisz w to uwierzyć. A w twoim glosie można się zakochać. Coś o tym wiem.- przytuliłem ją. Dziewczyna chyba dobrze czuła się w moich ramionach bo staliśmy tak jeszcze przez dłuższą chwilę. 
- Fede kochanie!- usłyszałem za sobą głos Fran. Odwróciłem się, a ona mnie pocałowała. 
- To ja już pójdę.- Ludmiła przewiesiła torbę przez ramię i ruszyła.
Wtedy Fran zrobiła mi scenę zazdrości. 
- Co to miało być!! Miałeś na mnie czekać. A ty co ?? Przytulasz się z tą żmiją!!- zaczęła krzyczeć.
- Nie mów tak. To naprawdę miła osoba. 
- Teraz jeszcze ją bronisz?? A może to z nią chcesz być?- Fran ciągle była mega zdenerwowana.
Musiałem szybko coś wymyślić. 
- Z Ludmiłą..haha. Nigdy.- zacząłem coś wymyślać.- Spójrz na nią i na siebie. Nie ma z tobą szans. Ty jesteś piękna a ona..- mówiłem to co nie jest prawdą. 
Francesca spojrzała za mnie a później spuściła wzrok. Raptownie się odwróciłem i ujrzałem zaszklone oczy Ludmiły. Wszystko usłyszała??
- Ja..tylko- próbowała powstrzymać łzy. - Wróciłam po zeszyt bo mi wyleciał.- podniosła go z ziemi i uciekła.
- Ludmiła!!- chciałem za nią pobiec, ale Fran mnie przytrzymała. 
- Zostaw ją. Lepiej niech zna prawdę.- przytuliła mnie.
Tylko że wszystko to co powiedziałem było kłamstwem. Chciałem po prostu uspokoić swoją dziewczynę i lepszego pomysłu nie miałem. 
Teraz czułem się jak skończony gnojek... 

 _____________

Dziękuję tym którzy czytają moje opowiadania :d

Wiem że nie są one tak bardzo dobre jak na nie których blogach, ale mimo tego wchodzicie tu i poświęcacie chwilę swojego czasu dla mnie :3

Kocham <3

Next= 5 kom.:D