Rozdział 11.

Oczami Violetty. 
Federico nie wrócił na noc. Strasznie zastanawiało mnie to gdzie był. Napisał mi tylko sms'a : "Dzisiaj nie wrócę na noc do domu. Nie martwcie się o mnie."
Ja sama nie mogłam zasnąć. Rozmyślałam o...no właśnie o Diego. Nie umiałam sobie sama wytłumaczyć dlaczego akurat on krąży po mojej głowie. Kiedyś miałam go za dziwaka. Zawsze siedział sam albo jedynie z tym swoim przyjacielem Marco. Jednak odkąd mamy wspólne próby postrzegam go całkiem inaczej. Teraz wydaje mi się słodki, przystojny i bardzo towarzyski. Świetnie się z nim dogaduję. Potrafi sprawić że uśmiecham się cały dzień. Polubiłam go i to nawet bardzo. Wydaję mi się że on też mnie lubi. 

Oczy zaczęły mi się już same zamykać, ale nagle usłyszałam dźwięk telefonu. 
To był Diego: " Wiem że jutro weekend i nie ma zajęć, ale może spotkamy się gdzieś w parku poćwiczymy, porozmawiamy ? " 
Jutro miałam iść z Leonem na piknik. 
" Na którą godzinę?"-odpisałam. 
" Myślałem o 15-16"- przeczytałam po chwili.
Świetnie się składało bo z Leonem byłam umówiona na 18. Odpisałam mu tylko że się zgadzam i z uśmiechem na ustach zasnęłam. 

Oczami Federico. 
Obudziłem się jakoś koło 10:00. Przetarłem oczy i rozejrzałem się dookoła. Spojrzałem na Lu która była odwrócona. Zaśmiałem się, wstałem bardzo cicho żeby jej nie obudzić i udałem się do kuchni. 
Postanowiłem być wzorowym przyjacielem i zrobić nam śniadanie. 
Otworzyłem lodówkę i chwilę się zastanawiałem co bym mógł zrobić. Standardowo wypadło na naleśniki, bo w sumie to tylko one wychodzą mi perfekcyjnie. 
Gdy je zrobiłem byłem z siebie dumny. Położyłem je na talerzyk i zaniosłem do pokoju Ludmi. 
Dziewczyna jeszcze spała. Bardzo mnie korciło żeby ją obudzić w nietypowy sposób. 
Dlatego stanąłem nad nią, pochyliłem się i krzyknąłem jej do ucha : Wstawaj! Szybko! Nie mamy czasu!!
Przerażona blondynka zerwała się na równe nogi a mnie ogarnął nagły atak śmiechu. 
- Bardzo zabawne- wykrzyczała i zrobiła nadąsaną minę. 
- Przepraszam , ale nie mogłem się powstrzymać.- płakałem ze śmiechu.- No ale już się nie gniewaj. Mam tu coś dla ciebie.- podałem jej talerzyk. 
Spojrzała na mnie i obdarowała pięknym uśmiechem. 
- Twoja żona będzie miała z tobą dobrze.- powiedziała i wzięła się za jedzenie. 
- Wiem. W końcu jestem najlepszy. - odpowiedziałem i również zabrałem się za jedzenie. 
Po skończonym posiłku ubraliśmy się, ja podziękowałem za przenocowanie i udałem się do domu. 
Chciałem ją dzisiaj też gdzieś zabrać, ale umówiła się już z Naty. Dzisiejszy dzień postanowiłem spędzić  z Andresem i Maxim. 

Oczami Violetty. 
Cały dzień szykowałam się na spotkanie z Diego. Byłam podekscytowana. Gdy wybiła 15:00, poinformowałam Olgę że wychodzę i ruszyłam do parku. Chłopak już tam na mnie czekał. 
- Hej.- przywitałam go i pocałowałam w policzek. 
- Dobrze że przyszłaś.- uśmiechnął się i usiedliśmy na ławce. - Myślałem trochę o naszym układzie i dodałbym coś jeszcze. Chcesz zobaczyć.? - zapytał. 
- no jasne. - odpowiedziałam a chłopak wstał i zaczął pokazywać ruchy. Były świetne i idealnie pasowały do reszty układu. Diego był bardzo dobrym tancerzem. W każdy ruch wkładał wiele emocji i pasji. 
- I jak?- zapytał gdy skończył. 
- Co mogę powiedzieć? To jest świetne.-wykrzyczałam. 
- Cieszę się że ci się podoba. To co spróbujesz ze mną.?- zapytał. 

Kiwnęłam tylko głową i stanęłam obok niego. Na początku mi nie wychodziło i strasznie się z tego śmieliśmy, ale po pewnym czasie nabrałam wprawy. Kiedy Diego złapał mnie w biodrach, aby następnie mnie podnieść poczułam przyjemny dreszcz. Skończyliśmy. 
- Widzisz szybo się uczysz.- powiedział chłopak. Ja dalej nie mogłam zrozumieć swojego zachowania. Przy nim czułam się jakoś dziwnie. Przerażało mnie to bo przecież jestem z Leonem. 
- To może pójdziemy teraz na koktajl?- zaproponował. Ja mimo swoich obaw zgodziłam się. 

Oczami Nati.
Umówiłam się na dzisiejszy dzień z Ludmiłą. Dawno nie rozmawiałam z nią na osobności i w ogóle mi jej brakowało. To była dobra okazja, aby nadrobić zaległości. 
Spotkałyśmy się w jakiejś knajpce. 
- Natii- podbiegła do mnie i mocno uściskała. 
- Ludmi nawet nie wiesz jak się cieszę że przyszłaś.- odpowiedziałam cała rozpromieniona.
- Ja też się cieszę. Ostatnio mało rozmawiałyśmy i zaczęło mi cię brakować.- powiedziała to o czym ja myślałam. Zajęłyśmy miejsca i złożyłyśmy zamówienie. 
- No to opowiadaj co tam u ciebie? Jak sytuacja z Federico?- zapytałam a na twarzy przyjaciółki dostrzegłam lekki rumieniec. 
-  No wiesz, zerwał z Fran i od tamtej pory przestała się nas czepiać.- odpowiedziała. 
- A czy między wami coś zaszło bo widzę jak się zarumieniłaś?- uśmiechnęła się szeroko. 
Przyjaciółka tylko zakryła twarz dłońmi. 
- Takie gadanie sprawia że jeszcze bardziej się rumienię.- narzekała.- Nic nie zaszło. Po prostu wczoraj spędziliśmy dzień razem. Gdy mnie odprowadził było późno i nie chciałam żeby sam wracał

dlatego poprosiłam aby został u mnie na noc. No i gdy w nocy obudziłam się z krzykiem i przybiegł żeby sprawdzić czy wszystko u mnie w porządku..poprosiłam żeby się położył obok mnie.- powiedziała. 
- Spaliście razem?- wykrzyczałam, a wszystkie obce twarze skierowały się w naszą stronę. 
- Natalia ciszej! Przecież to nic wielkiego..- mówiła oburzona. 
Kelner przyniósł nasze zamówienie. 
- Czyli że wy teraz coś kręcicie? - zapytałam. 
- Przestań widzieć to czego nie ma.- odpowiedziała krótko.- Jesteśmy tylko przyjaciółmi i tak zostanie. Uwielbiam spędzać z nim czas..- zaczęła się rozmarzać.- Kocham jego oczy i to gdy dla mnie śpiewa..Uwielbiam..- przestała bo chyba zdała sobie sprawę z tego co robi. 
- Ludmiła!! Ty jesteś zakochana.!- wykrzyczałam ponownie. 
Przyjaciółka spojrzała na mnie ze strachem w oczach....chyba okazało się że mam rację..

_________________________________

Jak widzicie moje rozdziały są już nudne i bez sensu..

A napisałam ich dopiero 11 ? :o

Nie mam weny, zero pomysłów..